S chouwburg Rotterdam
OCHTENDMIDDAGNAMIDDAGAVONDNACHT
De gangen naar de Krijn Boon Studio in de Rotterdamse Schouwburg zijn bespannen met geprint textiel. Doorlopende patronen van getekende organische vormen, oplopend van licht naar donker vullen de eerste gang. De gang naar de theaterzaal is donkerblauw met een patroon van witte lijnen; hersenspinsels, verbeelding, droom, theater.
Realisatie werd mogelijk met steun van: Productiehuis Rotterdam (Rotterdamse Schouwburg), Stichting Elise Mathilde Fonds, Erasmusstichting, Stichting Verzameling van Wijngaarden - Boot, CBK Dordrecht (werkbeurs)
De wandeling
openingstekst Geerten Ten Bosch, 2008
Onzichtbaar grijp ik mijn gedroomde wandelaar bij zijn lurven, zet ‘m in gang en duw ‘m zachtjes doch dwingend door die deur.
Daar begint hij om zich heen te kijken; zijn blik dwaalt van voor naar achter tot zijn oog links blijft haken aan een tak. Maar die tak die vertakt zich, en die vertakte tak vertakt zich weer en hij schiet terug naar de stam waar een peulenschil hangt met één twee drie vier vijf bonen en hij glijdt van paardenstaart, springt naar krakeling... oef, nergens houvast, niets dan kronkelingen, kringelingen, niets om je aan vast te houden...
Het kraakt in het hoofd van mijn wandelaar waar gedachten zich beginnen te verplaatsen die stuiten op herinneringen en dan ontsnapping tegenkomen in het ijle blauw van een vroege ochtend waarop vogels! en de zon al... nog niet alles scherp, er kleven restjes nacht nog aan de vers begonnen dag.
Middag. Mijn wandelaar is op zon gebotst, licht, hitte, groeistuipen. Sappig blad komt akelig dichtbij. Pop en vette stamper trillen in de lucht met fijne haartjes, wachten op stuifmeel, op insect dat zich zoemend aan zal dienen. Overal is fladderen en gonzen, tot daar waar zich de nectar bevindt die je met je lange krultong naar binnen zuigt. Maar pas op, ook een bloem eist zijn tol.
Avond. Kleuren worden intenser, het blauw verdiept zich, gaat iets aan met kraplak. Alles biedt zich aan, buitelt over elkaar heen, rolt, rommelt, verdringt zich en wil zijn. Roept: laat maar komen, laat maar gaan, loslaten, loslaten! Mijn gedroomde wandelaar opent zijn poriën en snuift zoute lucht.
Bloed stroomt door zijn aderen tot in de kleinste haarvaten. Verwonderd wil hij zich overgeven aan de hersenspinsels van de nacht die wegdrijven op donker indigo.
Binnen is naar buiten gekeerd, omgekeerd en ingekeerd. Maar veel meer tijd krijgt mijn wandelaar niet: de deur naar de zaal gaat open.
